W naturalny sposób dostrzegamy piękno młodości, ale warto także dostrzegać piękno wieku. Piękno osób starszych opiera się na głębokich wartościach estetycznych. Zwiększanie wrażliwości na te wartości jest ambitnym celem kulturowym. Nasza kulturowe niewidzenie starości rozciąga się na jej przedstawienia w malarstwie. Rutynowo nawet nie zauważamy interpretacji późnego życia w obrazach, mniej je doceniamy. Jakże jednak często malarze przedstawiali starość. Trudno byłoby znaleźć większego artystę, który nie poświęciłby temu choćby najmniejszej uwagi. Niektórzy, w tym Rembrandt i Rubens, pozostawili po sobie liczne portrety starzenia. Wielu innych artystów, którzy nie poświęcili starzeniu się większej części swojej twórczości, mimo to oparło na nim niektóre ze swoich najbardziej zapadających w pamięć obrazów. Vela'zquez, Goya i Leonardo to przykłady. Co malarze zaobserwowali na temat starzenia się i co próbowali powiedzieć na temat jego znaczenia? Jakie znaczenie artysta przypisuje fizycznym zmianom starzenia? Czy odgrywają główną rolę? A może artysta wierzy, że ważne są także zmiany na poziomie poznawczym, emocjonalnym, społecznym i duchowym? Czy artysta przedstawia starzenie się jako proces degradacji i pogorszenia, czy też jako wzrost i poprawę? Czy osoby starsze są postrzegane jako osoby ważne dla innych, osoby wnoszące pozytywny lub negatywny wpływ na społeczeństwo?
Opowiada Magdalena Kąkolewska
