Sztuka renesansu opiera się na zasadzie złotego podziału. Złota proporcja uważana jest za estetyczną, harmonijną i przyjemną dla oka regułę występującą w różnych dziedzinach sztuki: od malarstwa poprzez rzeźbę, a skończywszy na architekturze i aranżacji wnętrz. Dzięki tej zasadzie artyści tworzyli proporcjonalne, doskonałe dzieła. Nic dziwnego, że renesansowe malarstwo nazywano sztuką złotego wieku.
Przez stulecia Rafael był uznawany za najwybitniejszego malarza renesansu, bardziej wszechstronnego niż Michał Anioł i bardziej płodnego niż starszy, współczesny im Leonardo. Choć Rafael zmarł w wieku 37 lat, przykład Rafaela jako wzoru klasycyzmu dominował w akademickiej tradycji malarstwa europejskiego aż do połowy XIX wieku.
Raphael (Raffaello Santi) urodził się w Urbino, gdzie jego ojciec, Giovanni Santi, był malarzem nadwornym. Niemal na pewno rozpoczął tam swoją edukację i od najmłodszych lat musiał znać dzieła Mantegny, Uccello i Piero della Francesca. Na jego najwcześniejsze obrazy duży wpływ wywarł także Perugino. Od 1500 roku – kiedy stał się niezależnym mistrzem – do 1508 roku pracował w całych środkowych Włoszech, zwłaszcza we Florencji, gdzie stał się znanym portrecistą i malarzem Madonn.
W 1508 roku, w wieku 25 lat, został wezwany na dwór papieża Juliusza II, aby pomóc w remoncie apartamentów papieskich. W Rzymie rozwinął się jako portrecista i stał się jednym z najwybitniejszych malarzy w historii.
Pozostał w Rzymie do końca życia, a w 1514 roku, po śmierci Bramantego, został mianowany architektem odpowiedzialnym za Bazylikę Św. Piotra.
Idealne figury, równomiernie rozłożony światłocień i perspektywa, której nie powstydziłoby się wielu współczesnych twórców to najważniejsze cechy stylu Rafaela. Współcześni nadali mu przydomek Santi da podkreślenia jego nadzwyczajnej roli, jaką odegrał we włoskim malarstwie. Traktowany niczym Bóg, zaliczany do tzw. Wielkiej Trójki artystów (w tym gronie znaleźli się też Leonardo da Vinci i Michał Anioł) Rafael wywarł ogromny wpływ na kulturę, był czas, gdy postrzegano go jako najgenialniejszego twórcę świata.
Opowiada MAŁGORZATA GIERMAZ
