Była pierwszą kobietą wśród impresjonistów. Zachwycała i drażniła – w czasach, kiedy odmawiano kobietom dostępu do akademii sztuk pięknych, zdolna uczennica Camille’a Corota oraz Edouarda Maneta miała odwagę nie tylko sięgać po palety i pędzle, ale także odciąć się od kanonów, wypracowując własny język malarski oparty na obserwacji światła i subtelnościach kolorytu. Sięgała po rozmaite techniki i eksperymentowała stylistycznie, a efekty jej poszukiwań do dziś pokazywane są w najbardziej prestiżowych muzeach świata. Począwszy od roku 1874, kiedy wzięła udział w pierwszej wystawie impresjonistów, eksponowała w sąsiedztwie wielkich mistrzów aż do ostatniego wspólnego wystąpienia w grupy w 1886 roku. Przez lata skrywano ją w cieniu Claude’a Moneta i Auguste’a Renoira, w 2024 roku – dzięki wystawie w paryskim Musée Marmottan zdaje się zyskiwać należną jej rolę.
Sto trzydzieści lat temu krytyk Gustave Geffroy pisał o trzech wielkich damach impresjonizmu. Wśród Marie Bracquemond i Mary Cassatt nie mogło zabraknąć Berthe Morisot, która - z tego zacnego przecież grona – wydaje mi się najbliższa.
opowiada PAWEŁ BIEŃ
