Waszyngtońska „Toaleta Wenus” uważana jest za jedno z najcenniejszych arcydzieł amerykańskiej Galerii Narodowej. Tycjan pisał, że „uczył się na cudownych starożytnych kamieniach” – w swojej późnej twórczości powraca do ideałów piękna odziedziczonych po antycznej rzeźbie. W postaci waszyngtońskiej Wenus dostrzec można podobieństwa do Wenus Medycejskiej czy Wenus Kapitolińskiej, jednak na odniesieniach do rzymskich twórców artystyczna genealogia obrazu się nie wyczerpuje. Obraz zdradza także wpływ kolorystyki weneckiego nauczyciela Tycjana – Giovanniego Belliniego.
Dzieło fascynowało kolejne pokolenia artystów, a kopie „Toalety Wenus” wykonywali Peter Paul Rubens czy Anthon van Dyck. I choć uważnie wpatrywali się w dzieło wenecjanina, z pewnością nie wiedzieli, że pod wizerunkiem bogini znajduje się niedokończony portret podwójny. Tycjan był jednak na tyle zręczny, że nie zamalował gotowej partii czerwonego płaszcza należącego do jednej z portretowanych postaci, tylko wykorzystał go jako okrycie Wenus.
Tycjan wielokrotnie powracał do motywu Wenus przed lustrem, jedna z wersji wysłana została nawet jako malarski podarunek dla hiszpańskiego króla Filipa II, ale tylko waszyngtoński obraz – uznawany dziś za najcenniejszy ze względu na najmniejszy udział uczniów – pozostał w domu mistrza, aż do jego śmierci w 1576 roku. Trudno się mistrzowi dziwić.
O tym, jak arcydzieło trafiło do kolekcji rosyjskiej, i dlaczego Józef Stalin potajemnie sprzedał je Amerykanom opowie podczas ostatniego wykładu cyklu „Tycjan. Geniusz Wenecji” Paweł Bień.
